ခ်စ္လွစြာေသာ က်က္သေရ’ သညာေလးေရ…
ကႏုတ္ကြန္႔ျမဴးထားတဲ့ ပန္းပုကေလးေတြပ…
အစကေတာ့ ေျမလြတ္ေျမ႐ုိင္းေတြခ်ည္း…
ဘာ ပ်ဳိးခ်ခ် ဖူးသစ္ခ်င္လိုက္ၾက…
အေတာင္စိုက္ခံရတဲ့ ျမင္း’ လို
ေျခေထာက္တပ္ခံရတဲ့ ေျမြလို
ၾကသိုင္း၀ါးအဆင္ မလႊင့္လႊားတတ္
ကိုယ့္ႏွာေခါင္းေပါက္နဲ႔ ကိုယ္
ေလ၀င္ေလထြက္ရမွာပဲ ခက္သလို…
သူက မနက္လို႔ ခရီးဦးႀကိဳတာ
ကိုယ့္က် “ေက်းဇူးပဲ” ႏွစ္လုံး သုံးလုံး ကို
ျပန္မေျပာတတ္သလို အ’ ေနမိ…
ဘယ္ေတာ့မွ ၀င့္ဦး ၾကြားဦးမယ္…!
႐ြာရန္ ရာႏႈန္းကေတာ့ အျပည့္’ ခ်ည္းပဲ…
သမုဒၵရာက ေငြ႕ရည္ဖြဲ႕လာၾကတာခ်င္းတူဦး…
အေနာက္ေတာင္မုတ္သုံပဲ
မိုးပါတဲ့ေလ’ လို႔ သူသူငါငါ ေတြးၾကမွာေပါ့
ဘယ္ႏွႏွစ္ေနမွ တစ္ေခါက္ေလာက္ျဖစ္ေလ့႐ွိတာေတြေတာ့ ထားလိုက္…
တစ္မ်ဳိးႀကီးပဲ ျဖစ္ျဖစ္ေနသတဲ့လား…
စိတ္႐ွိစရာေပါ့…
လမ္းလို႔ ေျပာတာ အားလုံးကို
မင္းမွ မေလွ်ာက္လွမ္းခ်င္ဘဲ….. ။ ။
21st August 2009
No comments:
Post a Comment