Friday, June 1, 2012

ရုပ္၀တၳဳဆန္သြားေသာ ... ည မ်ား ...


ည ” ည ” အိပ္မေပ်ာ္ဘူး ။

“ ရွင့္ကို ကၽြန္မ သိပ္ခ်စ္တယ္ ” ဆိုတဲ႔ …

နာလိုခံခက္ကေလးက ခုထိ ရိပ္သီခ်င္တုန္း …

အတိတ္ဆီက …

အရိပ္လို ထြက္ေျပးလိုက္ခ်င္သူ …

ေရာဂါဘယေတြ မ်ားတယ္ …

ေ၀ဒနာ အလုံးစုံ စြဲကပ္တယ္ ။

လူျဖစ္ေၾကာင္း မွတ္ပုံတင္စရာ …

မခံခ်င္စိတ္ခ်ည္း က်န္တယ္ ။

သူတကာ … မီးပုံးကေလး နဲ႔ ဘာနဲ႔

လဲ႔ရီ စူးျဖာရင္ …

ကိုယ္႔ တံခါး၀မွာလည္း ခ်ိတ္ဆြဲလိုက္ခ်င္ရဲ႕ …

လူတန္းေစ႔ဖို႔ …

ကိုယ္က်င့္တရား တန္းေစ႔ခ႔ဲပါရဲ႕လား ။

လူေတာတိုးဖို႔ …

စာရိတၱ အေဟာသိကံ ျဖစ္ခဲ႔ၿပီ တဲ႔လား ။


လူရာ၀င္စရာ

တကုိယ္ေကာင္းဆန္တတ္ၿပီ တဲ႔လား ။

လူ အျဖစ္

လူတလုံး သူတလုံး ျဖစ္ေရးက

ေသခ်ာေတြးရင္ …

စိတ္ ကို စိတ္ က

ျပန္သတ္ေသာ လုပ္ႀကံျခင္း လို …

တဖြဲ႕တႏြဲ႕ …။   ။






PM 11:00 5th MAY 2010

1 comment:

ၾကယ္ျပာ said...

အား ..... ဒီကဗ်ာ ေကာင္းလိုက္တာ။ အရမ္းႀကိဳက္တယ္။

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...