ငါ ” မ်ား
စတစ္ေကာ္လံ နဲ႔ ေယာလုံခ်ည္ ၀တ္ျဖစ္တဲ႔ ေန႔ ဆို
အဲဒီ ႏႈတ္သီးေတြ က
ဘာရယ္ ဟုတ္ တဲ႔ အမွားကိုေတာင္
စြတ္ရြတ္ၿပီး ေဖးေဖးမမ လုပ္လား လုပ္ၾက
ငါ ” မ်ား
ဂ်င္းစုတ္ နဲ႔ တီရွပ္ ဂုတ္ၿပဲ ၀တ္ျဖစ္တဲ႔ ေန႔ ဆို
အဲဒီ ႏႈတ္သီးေတြ က
ေခြး အ တစ္ေကာင္ လိုလို
လင္းတ တစ္ေကာင္ လိုလို
သူ႕ထက္ငါ ရြံရွာျပၾက
ငါ ” မ်ား
စ႑ာလ ” တစ္ေယာက္ တစ္ေလ ကို
အားမနာ လွ်ာမက်ဴိး ေျပာပစ္မိရင္
ဟိုလူ ” ဘာမွားသြားလဲလို႔ ေတြးခ်င္ၾကၿပီး
ငါ ” မ်ား
ႏိူင္ငံ့ က်က္သေရေဆာင္
အေက်ာ္ေဒးယ် အဟိတ္” ျဒပ္ထည္တစ္ခုခု အေပၚ
တစြန္းတစ သုံးသပ္ျပမိရင္
ဒီေကာင္ ” ဘာမွားေနပါလိမ္႔ ေတြးခ်င္ၾကေပရဲ႕ …
အဲဒီ႔ ႏႈတ္သီးေတြ က ေပါ႔ …
ဓူ၀ံၾကယ္ ” ေတာင္ဘက္မွာ ေျပာရင္
တစ္ခ်က္ေလး ျဖစ္ျဖစ္
ေ၀တိေ၀၀ါး ငဲ႔” လိုက္ခ်င္တဲ႔ မ်က္ဆန္ အအ ေတြ ၾကား …
“ေနာက္ေက်ာမွာ စာကပ္ထားတယ္” ဆိုတဲ႔
တစ္ျပားတန္ ျပက္လုံး ရိုးရိုးမွာ
ဟားတိုက္တတ္ၾကတဲ႔ ႏႈတ္ခမ္း အအ ေတြ ၾကား …
ရြာစဥ္ လွည့္ၿပီး
ပဥၥလက္တဲ႔ သူထူးဆန္းကို
ကိုယ္႔ တ၀မ္းတခါးစာေလး ဂရုမထားဘဲ
သနားခ်င္တတ္တဲ႔ ၊ မင္သက္ခ်င္တတ္တဲ႔
တစ္ဘက္ နား ကေလး ေတြ ၾကား …
စကားတတ္သေလာက္
အမွားကို အမွန္ မွတ္ေအာင္ သင္ယူရဦးမတဲ႔ …။
ျပဌာန္းထားသေလာက္
သူ႕စိတ္က ကိုယ္႔ တံဆိပ္ ပဲ ျဖစ္ရဦးမတဲ႔ …။
အမ်ား ဤ” သေလာက္
ကိုယ္႔ ေစတသိက္ ကိုယ္ ကၽြဲ” မွတ္ရဦးမတဲ႔ …။
သဟဇာတ ေတာ႔ က်ခ်င္ပါရဲ႕ကြယ္
ကိုယ္႔ သံစဥ္ နဲ႔ ကိုယ္
တီးလိုက္မိတဲ႔ ႏႈတ္ခြန္းဆက္မွာေတာ႔
ကိုယ္႔ နရီအတိုင္း
စည္းခ်က္လိုက္တာ
မွားခ်င္လည္း မွားဦးေပါ႔ … ။
9:00 PM 17th MARCH 2010
2 comments:
ကဗ်ာထဲကေနအမ်ားၾကီးေျပာသြားျပီေနာ္
စကားလံုးေတြနဲ႔ပံုေဖာ္တာရယ္၊ အခ်ိတ္အဆက္ေလးေတြရယ္က တကယ္လွတယ္။ ေတာ္လိုက္တာ။
Post a Comment