ပ်ဳိးလက္စ ပန္းကေလးဆီက
အငုံအဖူးေလး လန္းစြင့္လာတာ ျမင္ရသလို …
ေလွ်ာက္ေနၾက လမ္းကေလး ဆီက
ေလညွင္းနံ႔ကို ျပန္ၾကားရသလို …
အရာအားလုံး ဆီက လွည့္ထြက္လာခဲ႔ခ်ိန္မွာ
မင္း အသံငယ္ေတြက
ဒီ အိပ္မက္ေတြ ရဲ႕ အစေပါ႔ …
ကိုယ္႔ အေတြးေတြ နဲ႔ ကိုယ္
၀မ္းနည္းခဲ႔ရေလတိုင္း …
ကိုယ္႔ ေျခာက္အိပ္မက္ေတြ နဲ႔ ကိုယ္
အုံဖြဲ႕ေထြးယွက္လာေလတိုင္း …
ျဖဴစင္လြန္းတဲ႔ မင္းက
ကိုယ္႔ကို ျပန္လည္ လန္းဆတ္ေစခဲ႔ေပါ႔ …
ဒီထက္ ပိုလွမယ္႔
မနက္ျဖန္ေတြကိုေတာ႔
ေမွ်ာ္လင့္မိပါရဲ႕ေလ …
ေတာင္ကုန္းေတြ ဆိုတာ
မျမင္ရတဲ႔ ေခ်ာက္ကမ္းပါးေတြ
ရွိတတ္လြန္းလို႔သာ အားငယ္ …
ေတာ္ပါၿပီကြယ္ …
မင့္ ထံပါး တစ္ခါတစ္ခါ
( ကိုယ္႔ အေျခအေန ကိုယ္ ေမ႔ထားၿပီး )
အတူ ရွိခြင့္ ရထားတာ နဲ႔ ပဲ
ငါ႔ အသက္ရွဴသံေတြ ၿငိမ္႔ေညာင္းစိုေျပရွိခဲ႔ၿပီပဲ
လက္ျပ ႏႈတ္ဆက္ သြားၾကရမွာ ထက္စာရင္
လက္ခ်င္းေႏြးေႏြး ေထြးထားခ်င္မိတာေလးကိုေတာ႔
စိတ္ကို စိတ္ နဲ႔ ေျဖသာခဲ႔ေပါ႔ …။ ။
No comments:
Post a Comment